22 de setembre 2006

Un día tuve un sueño: soñé que todo, en nuestro mundo conocido, se paralizaba. Soñé que el suave y lento quehacer de ese reloj de arena incrustado en nuestras cabezas se congelaba y detenía su rutina por un momento. Soné que se abría e iluminaba el cielo dejando a la tierra en oscura parálisis de movimiento. Soñé para ver un único camino: mi destino. Y al despertar un sendero me alargó su mano. Petons!!! Marc.

2 Comments:

Anonymous Anònim said...

Hola Marc,
Desde Quebec t'estic començant a fer propaganda. La gent al.lucina amb les teves fotos i... JO TAMBÉ!!! QUINA PASSADA!!!!
Moltes felicitats pel teu treball i espero que arribi tan lluny com es mereix
Petons canadencs
Miriam

divendres, de setembre 22, 2006 10:55:00 p. m.  
Anonymous Anònim said...

Hola Miriam,

Moltíssimes gràcies per tot!!!

Petons blanencs

Marc.

dilluns, de setembre 25, 2006 4:45:00 p. m.  

Publica un comentari a l'entrada

<< Home